Jeszcze stosunkowo niedawno przeważał pogląd, że tego typu zakażenia są raczej błahą przypadłością i nie pociągają za sobą poważniejszych implikacji zdrowotnych. Obecnie wiemy, że u diabetyczek są one uznanym czynnikiem ryzyka dla infekcji występujących w obrębie dróg rodnych i dolnego odcinka układu moczowego. Biofilmy kolonii bakteryjnych przywierają do powierzchni zainfekowanego narządu tworząc skupiska patogenów o wysokiej odporności na czynniki środowiskowe i chemioterapeutyki. Nieaktywne ogniska bakterii mogą pozostawać w stanie „uśpienia" nawet przez wiele miesięcy po leczeniu, by w sytuacji pogorszenia stanu zdrowia pacjentki, ponownie wywołać nawrót zakażenia. Nefropatia cukrzycowa, martwica brodawek i ropnie nerek, odmiedniczkowe zapalenie nerek, zgorzel gazową zwężenie tętnicy nerkowej, kamica nerkowa, zaburzenia funkcji pęcherza moczowego, ropień jajowodowo-jajnikowy czy zapalenie narządów miednicy mniejszej – to najczęściej opisywane powikłania nieleczonych zakażeń u diabetyczek. Konsekwencje mogą być poważne – od pogorszenia jakości życia, czasowej niedyspozycji, poprzez powikłania ogólnoustrojowe, zwłaszcza po zabiegach operacyjnych a nawet stan bezpośredniego zagrożenia życia w przypadku sepsy.
Uciążliwe objawy związane z infekcją stanowią dla większości Pań z cukrzycą nie tylko istotny problem zdrowotny ale i psychoemocjonalny. Dyspareunia oraz wyprzenia, upławy, świąd, pieczenie okolic intymnych zdecydowanie pogarszają jakość życia dotkniętych infekcją kobiet.
Uciążliwe objawy związane z infekcją stanowią dla większości Pań z cukrzycą nie tylko istotny problem zdrowotny ale i psychoemocjonalny. Dyspareunia oraz wyprzenia, upławy, świąd, pieczenie okolic intymnych zdecydowanie pogarszają jakość życia dotkniętych infekcją kobiet.
Drobnoustroje chorobotwórcze kolonizują przedsionek pochwy, cewkę oraz pęcherz moczowy zazwyczaj od strony przewodu pokarmowego. Bierne przenoszenie patogenów jelitowych z okolicy odbytu do przedsionka pochwy nie zawsze jest spowodowane niedostateczną higieną osobistą. Osobnicza odległość cewki moczowej od odbytu, nieprawidłowe opróżnianie pęcherza moczowego, zaleganie moczu po mikcji, wypadanie narządu płciowego, nietrzymanie moczu i stolca, zaburzenia cyklu miesiączkowego, stosunek płciowy, antykoncepcja czy leczenie antybiotykami– to uznane czynniki usposabiające do infekcji grzybiczych i/lub bakteryjnych układu moczowo-płciowego u diabetyczek.
Bardzo często przyczyną zakażenia są szczepy patogenów oporne na standardowe leczenie farmakologiczne lub mamy doczynienia z trudnym do leczenia zakażeniem mieszanym. Z tego powodu ważne jest, by chora na cukrzycę kobieta pozostawała pod stałym nadzorem ginekologicznym. Próbki moczu i wydzieliny pochwowej kobiet z cukrzycą powinny być rutynowo poddawane ocenie mikrobiologicznej a postępowanie lecznicze powinno uwzględniać możliwość zastosowania niestandardowych opcji terapeutycznych.
Ważne jest podjęcie działań mających na celu zapobieganie nawrotom schorzenia przez odtworzenie prawidłowej biocenozy pochwy, dróg moczowych oraz przewodu pokarmowego.
Posty
