Niektórzy krytykują (we wrednym tonie) postępowanie innych. Jak zwykle bywa w takich sytuacjach, pojawiają się ludzie którzy zaczynają polemikę , potem pojawia się coraz więcej ludzi, którzy bronią tamtych i rozpoczyna się burza mózgów.
Wszystko byłoby ok, gdyby osoba krytykująca nie posługiwała się zwrotem "konstruktywna krytyka".
Zawsze sądziłam, że konstruktywna krytyka to taka, która ma na celu poprawę, ulepszenie czy skierowanie na odpowiednie tory. Nie ma więc konstruktywnej krytyki, jeżeli krytykowany o tym nie wie!
Okazuje się, że to co mówimy, a to co robimy jest spójne. Jednak widać od razu jak bardzo się mylimy!
Chcemy komuś dogryźć i nazywamy to konstruktywną krytyką. Byłoby nią, gdybyśmy się tymi uwagami podzielili.
Podobne zachowanie widać u wielu młodych ludzi, którzy naczytawszy się ciekawych informacji o ludziach sukcesu, chcą iść ich drogą. Rozumieją fakty, a nie rozumieją kontekstu. Toczą przy tym wielką wojnę z rodzicami.
Wielcy ludzie nie osiągają sukcesu dzięki temu, że rzucili szkołę, ale rzucają szkołę, ponieważ odnieśli
sukces, zanim ją skończyli. Dlatego, za każdym razem kiedy poruszany zostaje ten temat, mówię, że rzucenie szkoły jest dobrym pomysłem tylko wtedy, kiedy zarabiamy więcej niż jej dyrektor i nigdy wcześniej!
Zbaczamy jednak z tematu. Drugą historia to znowu wypowiedzi , gdzie anonimowość sprawia, że odkładamy dyplomację i jeżeli nie mamy założonych odpowiednich filtrów moralnych mówimy co
czujemy i myślimy.
I potem osoba, która pomogła została "konstruktywnie skrytykowana", że się wymądrza zamiast pomagać. I znowu efekt podobny. Nie dość, że ta osoba dała rybę to dała także wędkę w postaci drogi jaką się posłużyła, aby tę informację zdobyć i pokazała, że wcale to nie jest takie trudne.
Zbyt często ludzie chcą zmienić otaczający świat. A wystarczy zmienić tylko siebie. A sugestie innych
przepuszczać przez filtr pomocy, a nie agresji.
Gdyby każdy zmienił tylko siebie, świat byłby doskonały.
Posty
