Choroby cywilizacyjne

http://www.lepszezdrowie.info/Choroby%20cywilizacyjne%20-%20fragment.pdf

Bądź swoim najlepszym przyjacielem.

Być dla siebie samego najlepszym przyjacielem. 

Być swoim najlepszym przyjacielem to doświadczać radości, mocy, wolności, inspiracji, wypływającej z naszej świadomości istnienia. To poczucie spełnienia i nieskończonej przestrzeni, jaka się przed nami roztacza. 

Nieskończonych możliwości, świateł, barw, form, kształtów, nieznanych nam jeszcze prawd i wymiarów życia.

http://www.lepszezdrowie.info/Badz_swoim_najlepszym_przyjacielem_fragment.pdf

Jak pokonać nieśmiałość

Na nieśmiałość składa się wiele elementów. 

Jednym z najczęściej występujących jest problem z komunikowaniem się z innymi ludźmi. Osoby nieśmiałe boją się odzywać się do innych ludzi, często nie wiedzą, co mają powiedzieć. 

W rezultacie unikają one kontaktów innymi ludźmi, co wpływa bardzo negatywnie na jakość ich życia.

ZAKRZEPY I ZATORY KRWI ZAGROŻENIEM ŻYCIA

Krew jest niezbędna do życia dla każdego człowieka, musi krążyć po organizmie przenosząc wszystko, co człowiekowi do życia jest niezbędne, czyli tlen i pożywienie. 

Co się stanie, jeżeli nie jest to możliwe, jeżeli dojdzie do blokady w postaci zakrzepu. Zakrzep hamuje przepływ krwi i doprowadza do niedokrwienia różnych narządów w tym również serca. Zakrzep skutecznie hamuje przepływ krwi w żyłach, a jeżeli krew nie dochodzi do serca, może to zatrzymać jego pracę. 

Jeżeli nie zostanie podany, jak najwcześniej lek, który rozpuści ten zakrzep człowiek umiera.Zakrzepy mogą również powstać podczas operacji i jest to bardzo groźna komplikacja, dlatego trzeba podąć leki zmniejszające krzepliwość krwi, aby uniknąć zakrzepów oraz zatorów, które mogłyby doprowadzić do śmierci na stole operacyjnym. 

Po udanej operacji nie powinno być już problemów a rehabilitacja przywraca sprawność operowanemu człowiekowi. Niestety zakrzep w fazie wczesnej jest nie do wykrycia, niektóre urywają się niesamowicie szybko, po równie szybkim powstaniu. Jeżeli taki zakrzep dotrze wraz z krwią czy do serca czy też do innego narządu, blokuje jego pracę i uszkadza, doprowadzając do zawału. 

Nawet, jeżeli lekarze wiedzą o zakrzepie nie zawsze jest możliwe jego zlokalizowanie nawet mimo posiadanego specjalistycznego sprzętu.

Skuteczne działanie

Poznaj tajemnicę skutecznego działania

Za chwilę dowiesz się czegoś co może mieć radykalny wpływ na dalszy bieg wydarzeń w Twoim życiu. Jednak od momentu wejścia w posiadanie tej wiedzy do widocznego rezultatu jest jeszcze długa droga.

1. POSTRZEGANIE -> 2. MYŚLENIE i ODCZUWANIE -> 3. DZIAŁANIE -> 4. REZULTATY

Dlatego siedząc teraz wygodnie przy biurku obiecaj sobie, że po przeczytaniu tego  co mam Ci do przekazania będziesz o tym często i intensywnie myślała oraz,  co najważniejsze, zaczniesz to robić!

Ale czym właściwie jest to tajemnicze "coś" ? Uwaga! Zaczynamy...

Wykonajmy teraz następujące ćwiczenie:

Wyobraź sobie po kolei, najbardziej kolorowo i plastycznie jak tylko potrafisz, co robisz:
*Gdy czujesz się przygnębiony?
*Gdy jesteś zły?
*Gdy czujesz się chory?
*Gdy się boisz?
*Gdy czujesz się niepewnie?
*Gdy brakuje Ci pieniędzy?
*Gdy czujesz się nieudolnie?
*Gdy czujesz się mało znaczący?

Daj sobie trochę czasu na przemyślenie tych 8 zagadnień. Odpowiedz sobie dokładnie na każde z tych pytań osobno. Zadbaj o to, żeby w Twojej głowie pojawiło się kolejno 8 obrazów.

...

A teraz przygotuj kartkę A4 i ołówek. Przepisz następujące 8 punktów i powieś je w najbardziej widocznym miejscu w Twoim pokoju, tak, żebyś stale myślał o tym, co jest na kartce:
*Gdy czuję się przygnębiony - śpiewam.
*Gdy jestem zły - śmieję się.
*Gdy czuję się chory - podwajam swój wysiłek.
*Gdy się boję - zdecydowanie brnę do przodu.
*Gdy czuję się niepewnie - wzmacniam swój głos.
*Gdy brakuje mi pieniędzy - myślę o dobrobycie.
*Gdy czuję się nieudolnie - przypominam sobie minione sukcesy.
*Gdy czuję się mało znacząco - przypominam sobie moje cele.

Stephen R. Covey powiedział kiedyś: "Jakość Twojego działania determinuje jakość następnej chwili"

Ten bardzo prosty wniosek skłania mnie do zadania Tobie pytania:

Jak myślisz, jak diametralnie zmieni się jakość Twoich osiągnięć, gdy tylko zastosujesz się do dzisiejszego posta.

Wypróbuj opisany sposób działania dokładnie przez 7 dni. Daj sobie szansę.

Nic nie dzieje się bez przyczyny.

Drzwi w przeciągu zamykają się, bo działają na niego konkretne siły. 

Drzewo rośnie, bo ziemia dostarcza mu odpowiednich składników mineralnych. Słońce wschodzi i zachodzi, bo Ziemia się obraca. Przypływy i odpływy mórz i oceanów zależne są od Księżyca. Człowiek nie lata, bo działa na nas siła grawitacji Ziemi. Nic nie dzieje się bez przyczyny.

Tak jak cała materia zawarta we Wszechświecie, nie mogła się pojawić bez przyczyny. E=mc2 - jest to wzór na równość energii materii. Materia to skondensowana energia. Zanim nasz Wszechświat powstał, istniała energia w najczystszej formie. Wszechświat w formie materii pojawił się, bo była jakaś przyczyna, dla której ten zaistniał. Nie trudno sobie wyobrazić, że trzeba energii świadomej by z niej powstała materia, na przykład w postaci jabłka. Czy ktoś wyobraża sobie, że jabłko mogło pojawić się bez przyczyny? Zatem mamy do czynienia z wyjątkowym zjawiskiem. Czy ktoś uważa, że inteligencja we Wszechświecie pojawiła się bez przyczyny? Fakt jest taki, by Wszechświat się pojawił, w takiej formie jak jest, musiała być jakaś inteligentna przyczyna, która się do powstania Wszechświata przyczyniła.

Są ludzie, którzy, gdy tracą kogoś bliskiego, zastanawiają się, zadając sobie pytanie: "dlaczego?"

Nic nie dzieje się bez przyczyny. I nie mam na myśli te przyczyny ziemskie jak choroby, "nieszczęśliwe" wypadki, kataklizmy, itd. A myślę o przyczynach bardziej złożonych, tych, które są dla nas niezauważalne. Nic nie dzieje się bez przyczyny. Nawet śmierć ma swoją głębszą przyczynę.

Kiedy rodzi się dwoje dzieci: jedno w bogatej rodzinie, a drugie w biednej. I kiedy to pierwsze rozwija się będąc szczęśliwe i dożywa starości otoczone przez osoby, które je kochają, a drugie umiera na chorobę nowotworową w wieku trzech lat, opuszczone przez wszystkich, którzy mogliby je kochać to, musi być jakaś przyczyna, kiedy akurat nie zauważamy i tłumaczymy sobie to słowami: "to okrutne". I oczywiście mam tutaj na myśli przyczyny niezauważalne dla ludzkich zmysłów. Mądry jest ten człowiek, który wie, że nic nie dzieje się bez przyczyny i bez konkretnego sensu. Wszystko ma swój sens i przyczynę.

Kiedy jest Ci źle, tak bardzo, że nie zauważasz w tym żadnego sensu to pamiętaj, że w tym także jest ukryty sens .

Owsica

Owsik ludzki jest pasożytem jelita grubego i występuje wyłącznie u człowieka. 

Owsik przenosi się łatwo drogą pokarmową lub wziewną, za pośrednictwem brudnych rąk, skażonego pożywienia lub kurzu. Dlatego też owsica należy do najczęściej wykrywanych robaczyc, łatwo szerzących się w otoczeniu, w przedszkolach, szkołach i w środowisku rodzinnym. Szacuje się, że zakażonych jest około 25 proc. dzieci, a w specyficznych warunkach (np. dom dziecka, przedszkole) - praktycznie wszystkie.

Pasożyt bytuje w dolnym odcinku przewodu pokarmowego. Od połknięcia jaja przez człowieka do składania jaj przez samicę owsika upływa 4-8 tygodni. Samica owsika składa jaja na skórze okolicy odbytu (przeważnie nocą). Jaja są „sklejane” ze sobą i podłożem lepką wydzieliną, która działa drażniąco na skórę i powoduje świąd. Drapiąc okolicę odbytu przenosimy jaja pasożyta na ręce i dalej, na przedmioty znajdujące się w naszym otoczeniu, a nierzadko bezpośrednio do ust.

Do zakażeń dochodzi bardzo łatwo i można przyjąć, że jeśli jedna osoba w rodzinie jest chora, to w krótkim czasie problem będzie dotyczył wszystkich lub większości domowników. Jajo owsika przeżywa (czyli zachowuje zdolność zakażania) poza organizmem ludzkim około 3 tygodni. Bielizna osobista, przedmioty służące do higieny (np. myjki, ręczniki), bielizna pościelowa, kurz domowy, zabawki, stają się rezerwuarem jaj pasożyta. Brak nawyku mycia rąk po skorzystaniu z toalety (u dorosłych, niestety, równie częste jak u dzieci zaniedbanie higieniczne) również sprzyja zachorowaniu.

Wielokrotne zakażenia lub samozakażenia powodują, że leczenie owsicy jest bardzo trudne i rzadko kończy się sukcesem „z winy medycyny” - najczęściej owsiki znikają „same” (np. w wyniku poprawy odporności organizmu). U większości nosicieli nie występują żadne objawy, a do rozpoznania przyczynia się zaobserwowanie pasożytów w kale. Najczęściej zgłaszaną dolegliwością wynikającą z obecności pasożytów jest świąd odbytu, należy jednak pamiętać, że nie jest to objaw charakterystyczny tylko dla tej choroby. Inne objawy - zgrzytanie zębami w czasie snu, bóle brzucha, brak apetytu anemia i wiele, wiele innych, powszechnie wiązanych z tą chorobą, nie jest wynikiem występowania owsików.

Rozpoznanie potwierdza stwierdzenie obecności pasożytów w kale lub w okolicy odbytu (czasami można zaobserwować samice owsika w fałdach wokół odbytu - w nocy, u śpiącego od ok. 1-2 godzin dziecka) lub znalezienie jaj pasożyta (w badaniu pod mikroskopem).

Do powikłań owsicy należą: zapalenie wyrostka robaczkowego, zmiany zapalne okolicy odbytu związane z nadkażeniem bakteryjnym, przewlekłe stany zapalne sromu i pochwy.

Często rodzice rozpoznają chorobę, znajdując owsiki w kale lub w okolicy odbytu dziecka. Zwykłe badanie mikroskopowe próbki kału (tak jak np. w kierunku lambliozy) nie wykrywa owsików. Metodą diagnostyczną są wymazy z okolicy odbytu wykonywane za pomocą taśmy celofanowej, do której przyklejają się jaja pasożyta znajdujące się w okolicy okołoodbytowej. Wskazane jest kilkakrotne wykonanie wymazów w dwudniowych odstępach.

Po stwierdzeniu zakażenia lekarz dobiera jeden z kilku skutecznych leków przeciwko owsikom. Są one dostępne wyłącznie na receptę. Często zaleca się powtarzanie kuracji co 2 - 4 tygodnie. Ważne jest, by terapii poddali się wszyscy domownicy.

Niezależnie od stosowanego leczenia istotne znaczenie ma wykształcenie u dziecka podstawowych nawyków higienicznych, w tym m.in. częste i dokładne mycie rak po wyjściu z toalety, powrocie ze spaceru, zabawie w piaskownicy. W przypadku intensywnego zarażenia konieczne jest gruntowne wysprzątanie pomieszczeń mieszkalnych oraz wypranie i wyprasowanie bielizny i pościeli. Ważna jest dieta z ograniczeniem cukrów i ze zwiększeniem zawartości błonnika.

Leczenie eliminuje owsiki w ponad 90% przypadków, ale często dochodzi do ponownego zakażenia. Jaja mogą być wydalane jeszcze przez tydzień po kuracji, a są zakaźne przez 3 tygodnie - czyli przez miesiąc osoba wyleczona jest narażona na ekspozycję (z własnego organizmu), nie wspominając o „ataku” ze środowiska, w którym żyje. 

Niektórzy lekarze są zdania, że jeśli pasożyty nie powodują wyraźnych problemów (np. zmian wypryskowych lub tzw. przeczosów - śladów w postaci ubytków skóry powstałych po drapaniu miejsc swędzących) nie warto z nimi walczyć, bo sukces jest przejściowy, a leczenie - choć stosowane leki działają w świetle przewodu pokarmowego (nie wchłaniają się do krwioobiegu) - nie jest obojętne.

Omdlenia

„... i jak moja ciocia Jadzia z wrażliwości mdleć...” Tak śpiewała Maryla Rodowicz. 

Omdlenia w dawnych czasach należały do dobrego tonu, a panie zawsze miały pod ręką sole trzeźwiące. Teraz ta przypadłość, która zdarzyć się może każdemu, zdecydowanie „wyszła z mody”. Niemniej, jak wskazują statystyki medyczne, niemal nie ma osoby, która choć raz nie przeżyła takiego niemiłego epizodu. A kobietom zdarza się mdleć chyba częściej niż panom.
Przyczyn omdleń jest bardzo wiele i choć nie wszystkie są symptomem poważnego schorzenia, nie można ich lekceważyć.

Omdlenia należy odróżnić od innych stanów chorobowych, np. napadu padaczkowego, „niedocukrzenia” (hipoglikemia), udaru mózgowego, od nagłego zatrzymania krążenia i oddychania (brak oddechu i tętna na dużych tętnicach). W wątpliwym przypadku należy bezzwłocznie wezwać zespół pogotowia ratunkowego, a do jego przyjazdu prowadzić działania związane z pierwszą pomocą (w zależności od potrzeb: pozycja boczna ustalona, udrożnienie dróg oddechowych, masaż serca, sztuczne oddychanie).

Omdlenia często zdarzają się kobietom w ciąży. Są to tzw. omdlenia ciążowe. Ich powodem jest obniżenie ciśnienia krwi w wyniku rozluźnienia mięśni otaczających naczynia krwionośne. Dlatego przyszłe mamy powinny unikać długotrwałego stania czy siedzenia w jednej pozycji. Jeśli to niemożliwe, trzeba poruszać stopami i nogami, wykonując nimi ćwiczenia poprawiające krążenie krwi. Gdy tylko kobieta poczuje, że robi się jej słabo – powinna usiąść, a jeśli już siedzi - położyć się.

W ostatnim trymestrze ciąży może dojść do omdlenia podczas leżenia na plecach wskutek ucisku powodowanego przez powiększoną macicę na żyłę główną dolną – wówczas też powrót żylny do serca jest zmniejszony – zaradzić temu można leżąc na lewym boku (żyła główna dolna biegnie po prawej stronie).

Omdlenie może też wystąpić po gwałtownej zmianie pozycji z siedzącej, leżącej lub pochylonej. Przyczyną jest przejściowy spadek ciśnienia krwi (często skutek uboczny zażywania leków). Na tego rodzaju „niespodzianki” narażone są głównie osoby z niskim ciśnieniem krwi. Aby im zapobiec trzeba przyzwyczaić się do powolnego podnoszenia z pozycji siedzącej lub leżącej. Jeśli zaczyna się robić słabo, trzeba położyć się z uniesionymi nogami, a jeśli to niemożliwe - usiąść z głową schowaną pomiędzy kolanami.

Również wstrząs emocjonalny może doprowadzić do omdlenia. Stres emocjonalny działa na tę cześć układu nerwowego, która kontroluje ciśnienie tętnicze krwi - jego nagły spadek prowadzi do omdlenia. W takim przypadku trzeba zapewnić większy dopływ krwi do mózgu poprzez podniesienie nóg albo silne pochylenie głowy i schowanie jej między kolanami.

Innym rodzajem omdleń są omdlenia hipowolemiczne, spowodowane utratą krwi – po prostu ilość krwi krążącej w naczyniach wskutek wykrwawienia (zarówno na zewnątrz jak i do wewnątrz organizmu) może być zbyt mała by, zapewnić odpowiedni dowóz tlenu do poszczególnych narządów. Tego typu omdlenia zdarzają się kobietom, które mają bardzo obfite i długie miesiączki.

Utrata przytomności może też być następstwem paniki lub strachu. W ataku paniki następuje hiperwentylacja - zwiększenie liczby oddechów i towarzyszące temu oziębienie dłoni i stóp, przyspieszenie akcji serca, a czasem bóle w klatce piersiowej. W tym przypadku także trzeba dotlenić mózg, chowając głowę między kolanami albo układając nogi wyżej niż głowa.

Podobnie trzeba postępować w przypadku omdlenie, które nastąpiło po długotrwałym przebywaniu na ostrym słońcu lub w dusznym, gorącym pomieszczeniu.

Zdarzają się omdlenia w toalecie – spowodowane są zwiększonym ciśnieniem tłoczni brzusznej. Wskutek wzrostu ciśnienia powodowanego przez mięśnie brzucha dochodzi do wzrostu ciśnienia w klatce piersiowej, co z kolei powoduje zahamowanie powrotu żylnego do prawego przedsionka (poprzez ucisk na żyłę odprowadzająca krew do serca). Mniej krwi powracającej żyłami do serca, to w konsekwencji mniejszy wyrzut krwi z serca, a co za tym idzie gorsze natlenienie narządów, w tym mózgu.

Przyczyną omdleń mogą być też leki. Zwykle daje się ustalić związek czasowy z zażyciem leku (należy tu uwzględnić czas wchłaniania, np. nitrogliceryna podana podjęzykowo zadziała po 2-3 minutach, leki doustne po 0,5-1,5 godzinie; w niektórych sytuacjach istotne może być nakładanie się szczytu działania kilku leków). Do najczęstszych leków prowokujących omdlenia należą: nitrogliceryna (używana również jako prowokacja w czynnych testach pionizacyjnych), izoproterenol (używany jako lek zwiększający czułość testu pionizacyjnego i badania elektrofizjologicznego), sympatykolityki, leki blokujące układ współczulny (guanetydyna, betaadrenolityki), inne leki hipotensyjne, leki przeciwdepresyjne (szczególnie trójcykliczne), leki uspokajające, nasenne, antyarytmiczne.

Jeśli omdleniu towarzyszy drętwienie lub mrowienie jakiejś części ciała, zaburzenia widzenia, roztargnienie, zaburzenia mowy, utrata władzy w nogach lub rękach przyczyną może być przejściowe ostre niedokrwienie mózgu (chwilowa przerwa w dopływie krwi do mózgu, czasami związana ze zwężeniem tętnic szyjnych) lub udar mózgu (przerwanie dopływu krwi do mózgu na skutek blokady lub pęknięcia naczynia krwionośnego). W takim przypadku należy niezwłocznie wezwać pogotowie.

Istnieją też inne przyczyny zaburzeń świadomości, które nie są omdleniami, a często błędnie są interpretowane przez pacjentów jako omdlenie. Są to zaburzenia przebiegające z ograniczeniem świadomości lub jej utratą. 

Należą tu zaburzenia metaboliczne np. hipoglikemia (zbyt niski poziom cukru we krwi – często u cukrzyków), padaczka (patologiczne wyładowania elektryczne w mózgu, z napadami drgawek), przemijający napad niedokrwienia mózgu w obszarze unaczynienia tętnic kręgowo-podstawnych (zaburzenia krążenia podstawno-kręgowego).

Czy chorobę Hashimoto można wyleczyć?

Hashimoto, niestety, należy do chorób przewlekłych, których nie można całkowicie wyleczyć, a jedynie zminimalizować odczuwalne objawy. 

Im wcześniej zostanie postawiona prawidłowa diagnoza i zostanie wdrożone odpowiednie leczenie oraz dieta, tym rokowania są lepsze i istnieje większa szansa na uniknięcie powikłań, w tym zaniku gruczołu tarczowego, i nieodwracalnych zmian neurologicznych. 

Dlatego tak ważne jest nielekceważenie objawów choroby, odpowiednia diagnoza, dietoterapia i leczenie przez specjalistów.

Czy leczenie choroby Hashimoto odbywa się na zasadach refundacji z NFZ-u?

Wizyty u endokrynologa są finansowane przez NFZ, jak również część badań w ramach podstawowej opieki medycznej. 

W praktyce jednak pacjenci wykonują zlecone badania prywatnie, nie chcąc czekać długo na kolejną wizytę kontrolną. Trzeba pamiętać, że wizyty, szczególnie w początkowym etapie leczenia, powinny być częstsze i systematyczne, po to aby prawidłowo zaplanować leczenie. 

Współpraca ze specjalistą od żywienia, niestety, nie jest refundowana i trzeba korzystać z niej na własną rękę, a szkoda, ponieważ dzięki tej współpracy szybciej można chorobę ustabilizować i zahamować rozwój chorób towarzyszących.

Kiedy należy skorzystać z pomocy specjalistów przy chorobie Hashimoto?

Wizyta u lekarza jest konieczna, kiedy widoczne jest nasilenie objawów. 

Odpowiednia diagnoza wskaże problem i pomoże rozpocząć konkretne leczenie. Przede wszystkim należy udać się do lekarza pierwszego kontaktu, a następnie do endokrynologa ze względu na fakt, iż choroba bezpośrednio dotyczy tarczycy i zaburzeń wydzielanych przez nią hormonów. 

Zanim specjalista wystawi diagnozę, niezbędne jest wykonanie szeregu badań - morfologii krwi, stężenia hormonów tarczycy, stężenia TSH w surowicy, USG narządu, a rzadziej scyntygrafii lub biopsji aspiracyjnej. Zważywszy, że hormony wydzielane przez tarczycę związane są z metabolizmem, przez co następuje jego spowolnienie i wzrost masy ciała, kolejnym specjalistą, do którego należy się zwrócić o pomoc, jest dietetyk. 

Z kolei problemy ze skórą - częste powikłanie - wymagają konsultacji u dermatologa.

Jakie są objawy choroby Hashimoto?

Warto zwrócić uwagę na często bagatelizowane sygnały takie jak: wzrost masy ciała, sucha skóra, wypadające włosy, pogorszenie nastroju, szybkie zmęczenie, senność, rozdrażnienie, częste wzdęcia i zaparcia, zaburzenia cyklu miesięcznego u kobiet, czy utrata elastyczności skóry. 

Również depresja może być efektem choroby Hashimoto. Na objawy i przebieg choroby wpływ ma pora roku, szczególnie okres jesienno-zimowy, kiedy częściej dochodzi do zakażeń wirusowych i bakteryjnych. 

Osoby chorujące na Hashimoto mają osłabiony układ odpornościowy, dlatego częściej i łatwiej zapadają na infekcje.

Jak wygląda w Polsce zachorowalność na Hashimoto?

Liczba zdiagnozowanych przypadków choroby Hashimoto szybko rośnie, głównie dzięki coraz lepszym technikom diagnostycznym. 

Z  obserwacji wynika, że  zachorowalność systematycznie rośnie.Liczba osób, które już są chore, jest niedoszacowana, ze względu na brak systematycznych badań profilaktycznych. 

Chorych, u których ta choroba się rozwija, może być dużo więcej, ponieważ nie prowadzi się szczegółowych statystyk w tym zakresie.

Kto jest narażony na Hashimoto?

Przede wszystkim kobiety, zwłaszcza te, które ukończyły 50. rok życia. 

Choroba występuje również u młodszych kobiet (nawet 30 letnich), mężczyzn, a także dzieci. Choroba ma związek zarówno z uwarunkowaniami genetycznymi, jak i hormonalnymi. Wszelkie zaburzenia hormonalne - dojrzewanie, ciąża, poronienie, odstawienie leków antykoncepcyjnych czy menopauza mogą mieć wpływ na jej pojawienie się. Przyczyną może być również duży stres. Na Hashimoto zapadają m.in. osoby, które przyjęły zbyt dużą dawkę jodu w lekach. Nie bez wpływu są też częste zakażenia wirusami i bakteriami Jeżeli wcześniej któreś z rodziców lub nawet dziadków chorowało na choroby immunologiczne, to prawdopodobieństwo jej dziedziczenia wynosi aż 50%.

Do lekarzy - specjalistów zgłasza się coraz więcej osób z objawami Hashimoto. Wiele osób należy do pokolenia, które pamięta wybuch w Czarnobylu w 1986 roku, zwłaszcza ówczesne dzieci i nastolatki, którym zagrażała chmura radioaktywna i zmuszone były wypić jod w płynie Lugola. Dziś weszły one w trzecią lub czwartą dekadę swojego życia, kiedy to w ich organizmie następują istotne zmiany w układzie hormonalnym. Są one dodatkowo potęgowane przez niezdrowy lub niehigieniczny tryb życia. 

To właśnie u tych osób bardzo często diagnozowana jest choroba Hashimoto.

Jakie są konsekwencje nieleczenia choroby Hashimoto?

W większości przypadków choroba Hashimoto prowadzi do niedoczynności tarczycy. 

To jeden z jej objawów, prowadzący do poważnych komplikacji, których wynikiem jest destrukcja gruczołu, a nawet wystąpienie wola. Nieleczona lub nieprawidłowo leczona może doprowadzić do rozwoju insulinooporności, a w konsekwencji cukrzycy lub neurologicznych zmian w mózgu. Kobiety mogą mieć trudności z zajściem w ciążę.

Dodatkowo rozwinięte wole tarczycowe może w skrajnych przypadkach utrudniać oddychanie i połykanie, poza tym stanowi widoczny defekt estetyczny. Nieleczona niedoczynność tarczycy w dużym stopniu przyczynia się do wystąpienia miażdżycy, zawałów, osteoporozy lub depresji. 

Choroba Hashimoto rzadko może wywołać nadczynność tarczycy.

Czym jest choroba Hashimoto?

Choroba Hashimoto jest najczęstszym rodzajem zapalenia tarczycy. 

Należy ona do obszernej grupy schorzeń nazywanych autoimmunologicznymi. Organizm zwraca się przeciwko sobie. Układ immunologiczny, który jest nastawiony na zwalczanie bakterii, wirusów i innych ciał obcych ulega rozregulowaniu i zaczyna atakować własne komórki. W przypadku tej choroby autoagresja skierowana jest przeciwko komórkom tarczycy. Z nieznanych przyczyn organizm zaczyna produkować przeciwciała, które atakują własne narządy. Choroba ta przebiega z okresami zaostrzeń i reemisji. 

Przez wiele lat może rozwijać się bezobjawowo, nie wpływając na funkcjonowanie tarczycy.