Owsik przenosi się łatwo drogą pokarmową lub wziewną, za pośrednictwem brudnych rąk, skażonego pożywienia lub kurzu. Dlatego też owsica należy do najczęściej wykrywanych robaczyc, łatwo szerzących się w otoczeniu, w przedszkolach, szkołach i w środowisku rodzinnym. Szacuje się, że zakażonych jest około 25 proc. dzieci, a w specyficznych warunkach (np. dom dziecka, przedszkole) - praktycznie wszystkie.
Pasożyt bytuje w dolnym odcinku przewodu pokarmowego. Od połknięcia jaja przez człowieka do składania jaj przez samicę owsika upływa 4-8 tygodni. Samica owsika składa jaja na skórze okolicy odbytu (przeważnie nocą). Jaja są „sklejane” ze sobą i podłożem lepką wydzieliną, która działa drażniąco na skórę i powoduje świąd. Drapiąc okolicę odbytu przenosimy jaja pasożyta na ręce i dalej, na przedmioty znajdujące się w naszym otoczeniu, a nierzadko bezpośrednio do ust.
Do zakażeń dochodzi bardzo łatwo i można przyjąć, że jeśli jedna osoba w rodzinie jest chora, to w krótkim czasie problem będzie dotyczył wszystkich lub większości domowników. Jajo owsika przeżywa (czyli zachowuje zdolność zakażania) poza organizmem ludzkim około 3 tygodni. Bielizna osobista, przedmioty służące do higieny (np. myjki, ręczniki), bielizna pościelowa, kurz domowy, zabawki, stają się rezerwuarem jaj pasożyta. Brak nawyku mycia rąk po skorzystaniu z toalety (u dorosłych, niestety, równie częste jak u dzieci zaniedbanie higieniczne) również sprzyja zachorowaniu.
Wielokrotne zakażenia lub samozakażenia powodują, że leczenie owsicy jest bardzo trudne i rzadko kończy się sukcesem „z winy medycyny” - najczęściej owsiki znikają „same” (np. w wyniku poprawy odporności organizmu). U większości nosicieli nie występują żadne objawy, a do rozpoznania przyczynia się zaobserwowanie pasożytów w kale. Najczęściej zgłaszaną dolegliwością wynikającą z obecności pasożytów jest świąd odbytu, należy jednak pamiętać, że nie jest to objaw charakterystyczny tylko dla tej choroby. Inne objawy - zgrzytanie zębami w czasie snu, bóle brzucha, brak apetytu anemia i wiele, wiele innych, powszechnie wiązanych z tą chorobą, nie jest wynikiem występowania owsików.
Rozpoznanie potwierdza stwierdzenie obecności pasożytów w kale lub w okolicy odbytu (czasami można zaobserwować samice owsika w fałdach wokół odbytu - w nocy, u śpiącego od ok. 1-2 godzin dziecka) lub znalezienie jaj pasożyta (w badaniu pod mikroskopem).
Do powikłań owsicy należą: zapalenie wyrostka robaczkowego, zmiany zapalne okolicy odbytu związane z nadkażeniem bakteryjnym, przewlekłe stany zapalne sromu i pochwy.
Często rodzice rozpoznają chorobę, znajdując owsiki w kale lub w okolicy odbytu dziecka. Zwykłe badanie mikroskopowe próbki kału (tak jak np. w kierunku lambliozy) nie wykrywa owsików. Metodą diagnostyczną są wymazy z okolicy odbytu wykonywane za pomocą taśmy celofanowej, do której przyklejają się jaja pasożyta znajdujące się w okolicy okołoodbytowej. Wskazane jest kilkakrotne wykonanie wymazów w dwudniowych odstępach.
Po stwierdzeniu zakażenia lekarz dobiera jeden z kilku skutecznych leków przeciwko owsikom. Są one dostępne wyłącznie na receptę. Często zaleca się powtarzanie kuracji co 2 - 4 tygodnie. Ważne jest, by terapii poddali się wszyscy domownicy.
Niezależnie od stosowanego leczenia istotne znaczenie ma wykształcenie u dziecka podstawowych nawyków higienicznych, w tym m.in. częste i dokładne mycie rak po wyjściu z toalety, powrocie ze spaceru, zabawie w piaskownicy. W przypadku intensywnego zarażenia konieczne jest gruntowne wysprzątanie pomieszczeń mieszkalnych oraz wypranie i wyprasowanie bielizny i pościeli. Ważna jest dieta z ograniczeniem cukrów i ze zwiększeniem zawartości błonnika.
Leczenie eliminuje owsiki w ponad 90% przypadków, ale często dochodzi do ponownego zakażenia. Jaja mogą być wydalane jeszcze przez tydzień po kuracji, a są zakaźne przez 3 tygodnie - czyli przez miesiąc osoba wyleczona jest narażona na ekspozycję (z własnego organizmu), nie wspominając o „ataku” ze środowiska, w którym żyje.
Pasożyt bytuje w dolnym odcinku przewodu pokarmowego. Od połknięcia jaja przez człowieka do składania jaj przez samicę owsika upływa 4-8 tygodni. Samica owsika składa jaja na skórze okolicy odbytu (przeważnie nocą). Jaja są „sklejane” ze sobą i podłożem lepką wydzieliną, która działa drażniąco na skórę i powoduje świąd. Drapiąc okolicę odbytu przenosimy jaja pasożyta na ręce i dalej, na przedmioty znajdujące się w naszym otoczeniu, a nierzadko bezpośrednio do ust.
Do zakażeń dochodzi bardzo łatwo i można przyjąć, że jeśli jedna osoba w rodzinie jest chora, to w krótkim czasie problem będzie dotyczył wszystkich lub większości domowników. Jajo owsika przeżywa (czyli zachowuje zdolność zakażania) poza organizmem ludzkim około 3 tygodni. Bielizna osobista, przedmioty służące do higieny (np. myjki, ręczniki), bielizna pościelowa, kurz domowy, zabawki, stają się rezerwuarem jaj pasożyta. Brak nawyku mycia rąk po skorzystaniu z toalety (u dorosłych, niestety, równie częste jak u dzieci zaniedbanie higieniczne) również sprzyja zachorowaniu.
Wielokrotne zakażenia lub samozakażenia powodują, że leczenie owsicy jest bardzo trudne i rzadko kończy się sukcesem „z winy medycyny” - najczęściej owsiki znikają „same” (np. w wyniku poprawy odporności organizmu). U większości nosicieli nie występują żadne objawy, a do rozpoznania przyczynia się zaobserwowanie pasożytów w kale. Najczęściej zgłaszaną dolegliwością wynikającą z obecności pasożytów jest świąd odbytu, należy jednak pamiętać, że nie jest to objaw charakterystyczny tylko dla tej choroby. Inne objawy - zgrzytanie zębami w czasie snu, bóle brzucha, brak apetytu anemia i wiele, wiele innych, powszechnie wiązanych z tą chorobą, nie jest wynikiem występowania owsików.
Rozpoznanie potwierdza stwierdzenie obecności pasożytów w kale lub w okolicy odbytu (czasami można zaobserwować samice owsika w fałdach wokół odbytu - w nocy, u śpiącego od ok. 1-2 godzin dziecka) lub znalezienie jaj pasożyta (w badaniu pod mikroskopem).
Do powikłań owsicy należą: zapalenie wyrostka robaczkowego, zmiany zapalne okolicy odbytu związane z nadkażeniem bakteryjnym, przewlekłe stany zapalne sromu i pochwy.
Często rodzice rozpoznają chorobę, znajdując owsiki w kale lub w okolicy odbytu dziecka. Zwykłe badanie mikroskopowe próbki kału (tak jak np. w kierunku lambliozy) nie wykrywa owsików. Metodą diagnostyczną są wymazy z okolicy odbytu wykonywane za pomocą taśmy celofanowej, do której przyklejają się jaja pasożyta znajdujące się w okolicy okołoodbytowej. Wskazane jest kilkakrotne wykonanie wymazów w dwudniowych odstępach.
Po stwierdzeniu zakażenia lekarz dobiera jeden z kilku skutecznych leków przeciwko owsikom. Są one dostępne wyłącznie na receptę. Często zaleca się powtarzanie kuracji co 2 - 4 tygodnie. Ważne jest, by terapii poddali się wszyscy domownicy.
Niezależnie od stosowanego leczenia istotne znaczenie ma wykształcenie u dziecka podstawowych nawyków higienicznych, w tym m.in. częste i dokładne mycie rak po wyjściu z toalety, powrocie ze spaceru, zabawie w piaskownicy. W przypadku intensywnego zarażenia konieczne jest gruntowne wysprzątanie pomieszczeń mieszkalnych oraz wypranie i wyprasowanie bielizny i pościeli. Ważna jest dieta z ograniczeniem cukrów i ze zwiększeniem zawartości błonnika.
Leczenie eliminuje owsiki w ponad 90% przypadków, ale często dochodzi do ponownego zakażenia. Jaja mogą być wydalane jeszcze przez tydzień po kuracji, a są zakaźne przez 3 tygodnie - czyli przez miesiąc osoba wyleczona jest narażona na ekspozycję (z własnego organizmu), nie wspominając o „ataku” ze środowiska, w którym żyje.
Niektórzy lekarze są zdania, że jeśli pasożyty nie powodują wyraźnych problemów (np. zmian wypryskowych lub tzw. przeczosów - śladów w postaci ubytków skóry powstałych po drapaniu miejsc swędzących) nie warto z nimi walczyć, bo sukces jest przejściowy, a leczenie - choć stosowane leki działają w świetle przewodu pokarmowego (nie wchłaniają się do krwioobiegu) - nie jest obojętne.
Posty
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz