Dogoterapia to metoda wykorzystująca odpowiednio przygotowane psy w rehabilitacji osób niepełnosprawnych, jak również dająca wspaniałe efekty w terapii osób samotnych i starszych.
Jest jedną z form zooterapii, którą stosuje się w wielu krajach, głównie w USA. Została zapoczątkowana w 1964 roku przez amerykańskiego psychiatrę dziecięcego Borisa Levisona. U nas dogoterapia stosowana jest od niedawna, ale już cieszy się ogromnym zainteresowaniem.
Badania wykazują znakomity wpływ kontaktu z psem na zdrowie i psychikę człowieka. Pomaga również osobom starszym czy zagubionym w zachowaniu lub wręcz nawiązaniu kontaktów ze światem zewnętrznym. Bezpośredni kontakt z psem pomaga osobom chorym w kształtowaniu umiejętności okazywania emocji oraz rozwija spontaniczną aktywność ruchową.
Szczekającymi terapeutami mogą być psy różnych ras, ale najczęściej są to labradory retrievery, golden retrievery, alaskany malamute, syberian husky, samojedy i nowofundlandy. Psy muszą być odpowiednio przeszkolone, posłuszne, łagodne, zdrowe (systematyczna kontrola weterynaryjna), czyste, tolerancyjne, pewne siebie, akceptujące obcych, a także muszą lubić pieszczoty i chętnie współpracować.
Dogoterapia korzystnie oddziałuje na sferę psycho- i socjofizyczną osób chorych. Pomaga otworzyć się na świat zewnętrzny, przełamać lęki związane z nawiązaniem bezpośredniego kontaktu z ludźmi oraz stymuluje rozwój zmysłów.
W zależności od stopnia niepełnosprawności, diagnozy i zaleceń lekarskich zajęcia są indywidualnie dopasowywane do konkretnych osób. Zajęcia z dogoterapii polegają m.in. na poznawaniu budowy ciała psa, kształtowaniu orientacji w schemacie własnego ciała, doskonaleniu sprawności ruchowej, ćwiczeniu koncentracji uwagi, wyzwalaniu spontanicznej aktywność dziecka w zabawie z psem, nauce troski o higienę własną i psa – mycie rąk, czesanie, karmienie, okazywaniu emocji i uczuć związanych z kontaktem ze zwierzętami, naśladowaniu ruchu poprzez obserwowanie czynności wykonywanych przez psa i ich naśladowaniu ich, nauce samodzielności – samodzielne wykonywanie zadań z udziałem psa (chodzenie na smyczy, czesanie, elementy tresury), ćwiczeniach relaksacyjnych.
System ćwiczeń i zabaw z psami wspomaga rehabilitację ruchową oraz umysłową dzieci i dorosłych m.in. z autyzmem, porażeniem mózgowym, upośledzeniem umysłowym, niedowładem kończyn. Poprzez terapię kontaktową, czyli zabawy, przytulanie i głaskanie psa, osoby dotknięte niepełnosprawnością dużo szybciej i dokładniej próbują wykonać ćwiczenia. Obserwując czynności wykonywane przez zwierzę, osoby chore naśladują ruchy całego ciała i poszczególne gesty psa. Zabawa z psem wzbogaca umiejętności werbalne pacjentów - poszerzony zostaje zasób słownictwa biernego i czynnego związanego z psem.
Dogoterapia przynosi też efekty w pracy z dziećmi mającymi zaburzenia emocjonalne. Wyzwala spontaniczną aktywność dziecka wobec psa, wpływa na przełamanie lęku i pogłębienie kontaktu z otoczeniem, uczy wyrażania emocji.
Prowadzenie zajęć z udziałem psa ma na celu między innymi - przełamanie bariery lęku przed kontaktem z psem, akceptowanie obecności psa w bliskim otoczeniu, kształtowanie pozytywnych emocji dziecka, pobudzanie zmysłów: wzroku, słuchu, dotyku i węchu, koncentrację uwagi, podejmowanie różnych form działań ruchowych w obecności psa i w kontakcie z nim, naukę relaksacji w obecności psa, uczenie zasad bezpiecznego postępowania z psem, itp.
Korzyści z dogoterapii są wielostronne zarówno dla zdrowia jak i rozwoju osób jej poddawanych. Dogoterapia przynosi radość i wywołuje uśmiech, pozwala rozwijać kontakty społeczne, pozwala myśleć o czymś innym niż własna osoba, wiek, choroba, stymuluje ruch i aktywność, samodzielność i odpowiedzialność. Daje możliwość okazania uczuć, rozwija funkcje poznawcze, koncentrację uwagi, orientację przestrzenną, uczy samoakceptacji. Obecność psa na zajęciach terapeutycznych stanowi doskonałą motywację do podejmowania działań, wprowadza do terapii spontaniczność, radość i daje poczucie bezpieczeństwa. Pies akceptuje nas takimi, jacy jesteśmy, nie ocenia po wyglądzie i sposobie wysławiania, nie wyznacza norm, kocha nas za to, że jesteśmy.
Badania wykazują znakomity wpływ kontaktu z psem na zdrowie i psychikę człowieka. Pomaga również osobom starszym czy zagubionym w zachowaniu lub wręcz nawiązaniu kontaktów ze światem zewnętrznym. Bezpośredni kontakt z psem pomaga osobom chorym w kształtowaniu umiejętności okazywania emocji oraz rozwija spontaniczną aktywność ruchową.
Szczekającymi terapeutami mogą być psy różnych ras, ale najczęściej są to labradory retrievery, golden retrievery, alaskany malamute, syberian husky, samojedy i nowofundlandy. Psy muszą być odpowiednio przeszkolone, posłuszne, łagodne, zdrowe (systematyczna kontrola weterynaryjna), czyste, tolerancyjne, pewne siebie, akceptujące obcych, a także muszą lubić pieszczoty i chętnie współpracować.
Dogoterapia korzystnie oddziałuje na sferę psycho- i socjofizyczną osób chorych. Pomaga otworzyć się na świat zewnętrzny, przełamać lęki związane z nawiązaniem bezpośredniego kontaktu z ludźmi oraz stymuluje rozwój zmysłów.
W zależności od stopnia niepełnosprawności, diagnozy i zaleceń lekarskich zajęcia są indywidualnie dopasowywane do konkretnych osób. Zajęcia z dogoterapii polegają m.in. na poznawaniu budowy ciała psa, kształtowaniu orientacji w schemacie własnego ciała, doskonaleniu sprawności ruchowej, ćwiczeniu koncentracji uwagi, wyzwalaniu spontanicznej aktywność dziecka w zabawie z psem, nauce troski o higienę własną i psa – mycie rąk, czesanie, karmienie, okazywaniu emocji i uczuć związanych z kontaktem ze zwierzętami, naśladowaniu ruchu poprzez obserwowanie czynności wykonywanych przez psa i ich naśladowaniu ich, nauce samodzielności – samodzielne wykonywanie zadań z udziałem psa (chodzenie na smyczy, czesanie, elementy tresury), ćwiczeniach relaksacyjnych.
System ćwiczeń i zabaw z psami wspomaga rehabilitację ruchową oraz umysłową dzieci i dorosłych m.in. z autyzmem, porażeniem mózgowym, upośledzeniem umysłowym, niedowładem kończyn. Poprzez terapię kontaktową, czyli zabawy, przytulanie i głaskanie psa, osoby dotknięte niepełnosprawnością dużo szybciej i dokładniej próbują wykonać ćwiczenia. Obserwując czynności wykonywane przez zwierzę, osoby chore naśladują ruchy całego ciała i poszczególne gesty psa. Zabawa z psem wzbogaca umiejętności werbalne pacjentów - poszerzony zostaje zasób słownictwa biernego i czynnego związanego z psem.
Dogoterapia przynosi też efekty w pracy z dziećmi mającymi zaburzenia emocjonalne. Wyzwala spontaniczną aktywność dziecka wobec psa, wpływa na przełamanie lęku i pogłębienie kontaktu z otoczeniem, uczy wyrażania emocji.
Prowadzenie zajęć z udziałem psa ma na celu między innymi - przełamanie bariery lęku przed kontaktem z psem, akceptowanie obecności psa w bliskim otoczeniu, kształtowanie pozytywnych emocji dziecka, pobudzanie zmysłów: wzroku, słuchu, dotyku i węchu, koncentrację uwagi, podejmowanie różnych form działań ruchowych w obecności psa i w kontakcie z nim, naukę relaksacji w obecności psa, uczenie zasad bezpiecznego postępowania z psem, itp.
Korzyści z dogoterapii są wielostronne zarówno dla zdrowia jak i rozwoju osób jej poddawanych. Dogoterapia przynosi radość i wywołuje uśmiech, pozwala rozwijać kontakty społeczne, pozwala myśleć o czymś innym niż własna osoba, wiek, choroba, stymuluje ruch i aktywność, samodzielność i odpowiedzialność. Daje możliwość okazania uczuć, rozwija funkcje poznawcze, koncentrację uwagi, orientację przestrzenną, uczy samoakceptacji. Obecność psa na zajęciach terapeutycznych stanowi doskonałą motywację do podejmowania działań, wprowadza do terapii spontaniczność, radość i daje poczucie bezpieczeństwa. Pies akceptuje nas takimi, jacy jesteśmy, nie ocenia po wyglądzie i sposobie wysławiania, nie wyznacza norm, kocha nas za to, że jesteśmy.
Zadaniem dogoterapii jest pomoc w przywróceniu ludziom zdrowia, uśmiechu i wiary we własne siły.
Posty
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz