Zespół zaburzeń metabolicznych.

Zespół zaburzeń metabolicznych jest coraz częściej występującym schorzeniem powiązanym z cukrzycą typu II. Jest on głównym czynnikiem ryzyka choroby wieńcowej.

Zespół zaburzeń metabolicznych jest powszechny, śmiercionośny, uleczalny i słabo poznany
Zespół zaburzeń metabolicznych jest skutkiem pierwotnego schorzenia, jakim jest oporność na insulinę.
Wszystkie nieprawidłowości metaboliczne mogą doprowadzić do chorób układu krążenia - jeśli występuje kila z nich wówczas ryzyko chorób układu krążenia oraz przedwczesnej śmierci jest bardzo wysokie.

Charakterystyczne zaburzenia wchodzące w skład metabolicznego syndromu :
* insulinooporność,
* nadciśnienie,
* nieprawidłowości w krzepnięciu krwi,
* niski poziom cholesterolu HDL i wysoki LDL,
* wysoki poziom trójglicerydów.

Głównym zaburzeniem jest insulinooporność. Ma ona miejsce, gdy tkanki nie reagują normalnie na insulinę. W rezultacie organizm wytwarza więcej insuliny, próbując przezwyciężyć oporność na nią. Podwyższony poziom insuliny pośrednio i bezpośrednio prowadzi do innych zaburzeń metabolicznych obserwowanych u pacjentów. Bardzo często oporność na insulinę jest tak poważna, że bezpośrednio przekształca się w cukrzycę typu drugiego. Jeśli pojawia się cukrzyca, wzrasta i tak wysokie ryzyko komplikacji chorób układu krążenia.

Kto choruje na metaboliczny zespół zaburzeń?
Uważa się, że występuje on w całych rodzinach. Rodziny, w których występują przypadki cukrzycy typu II w wysokim stopniu są zagrożone metabolicznym syndromem . Członkowie zagrożonych rodzin prowadzą siedzący tryb życia i są otyli. Prawda jest taka, że dzięki ćwiczeniom fizycznym oraz utracie wagi najczęściej
można zapobiec syndromowi  (podobnie jak cukrzycy typu drugiego).

Każda osoba z nadwagą, która wykonuje mało ćwiczeń fizycznych, powinna zbadać poziom glukozy, lipidów i zmierzyć ciśnienie krwi, co ujawni możliwość wystąpienia syndromu . Jest to istotne szczególnie wtedy, gdy w rodzinie tej osoby byli już chorzy na cukrzycę typu II.

Leczenie insulinooporności. 

Chociaż nie ma leków, które bezpośrednio znoszą insulinooporność wywołującą syndrom , jest na to inny sposób - dieta i ćwiczenia. Pacjenci powinni dołożyć wszelkich starań, aby obniżyć wagę ciała do poziomu nieprzekraczającego masy idealnej o więcej niż 20% (uwzględniając wiek i wzrost). Najlepsza jest

niskokaloryczna dieta zawierająca mało cholesterolu oraz duże ilości owoców, warzyw i błonnika.  Pacjenci powinni również wykonywać ćwiczenia przez minimum 20 minut dziennie. Jeśli jednocześnie zastosują odpowiednią dietę i będą ćwiczyć, ustąpi większość nieprawidłowości związanych z syndromem .
Natura i metabolizm osób z syndromem znacznie utrudniają osiągnięcie powyższych celów. W takich przypadkach każde zaburzenie metabolizmu należy leczyć indywidualnie.

Leczenie nieprawidłowości związanych z lipidami. 

Nieprawidłowe poziomy lipidów związane z syndromem  (niski HDL, wysoki LDL i wysoki poziom trójglicerydów) ulegają znaczącej poprawie, jeśli wprowadzi się ćwiczenia i zgubi zbędne kilogramy. Terapia powinna koncentrować się na obniżeniu poziomu LDL. Kiedy LDL zostanie odpowiednio obniżony, wówczas należy skoncentrować się na redukcji trójglicerydów oraz podwyższeniu HDL. Skuteczna terapia często wymaga użycia statyn albo jednego z fibratów lub też kombinacji statyn i niacyny lub fibratów.

Leczenie zaburzeń krzepnięcia krwi. 

Pacjenci z syndromem  mają kilka zaburzeń koagulacji, przez co ich krew łatwiej krzepnie wewnątrz naczyń
krwionośnych. Skrzepy te są często czynnikiem sprzyjającym rozwojowi ataków serca. Pacjenci, u których występuje metaboliczny syndrom powinni zażywać aspirynę, aby zapobiegać powstawaniu skrzepów.

Leczenie nadciśnienia. 

Wysokie ciśnienie krwi występuje u więcej niż połowy osób z metabolicznym syndromem. Jeśli wysokie ciśnienie krwi występuje wraz z insulinoopornością, staje się bardzo ważnym czynnikiem ryzyka. Najnowsze badania sugerują, że skuteczne leczenie nadciśnienia u pacjentów chorych na cukrzycę może znacząco obniżyć ryzyko śmierci i chorób serca.